Wilk kominkowy

Wilk kominkowy o części tylnej w formie żelaznej ażurowej listwy w przednich dwóch trzecich długości wypełnionej czterema poziomymi spłaszczonymi owalnie pierścieniami, a w tylnej jednej trzeciej wyraźnie obniżonej w formie spływu. W przedniej części listwy, na górnej krawędzi umieszczono niewielką toczoną sterczynę zapobiegającą staczaniu się głowni ku przodowi. Część przednia wykonana została z mosiądzu w formie toczonej bierki o walcowej podstawie, nieco przewężonej, powyżej opatrzonej dwoma dzwonowatymi profilowanymi brzuścami i zwieńczeniem w formie niewielkiej sterczyny.

Wilki kominkowe to podpory pod opał drewniany, złożone z poziomej części tylnej i stanowiącej dla niej oparcie i przeciwwagę części przedniej. Na ogół jest ona wyższa niż część tylna stanowiąc zabezpieczenie przed staczaniem się głowni w przód. W prostych wariantach bywa ona opatrzona sterczyną, czy to odlewaną, wytłaczaną lub kutą, a w wersjach bardziej ozdobnych może posiadać pełnoplastyczną dekorację figuralną lub ornamentalną, wykonaną często z innego materiału niż żelazna a później żeliwna listwa, takiego jak brąz, często złocony.

Wilki służą zapewnieniu przepływu powietrza od spodu opału, co pomaga utrzymać płomień. Znane są już od starożytności, kiedy były wykonywane z kamienia lub ceramiki. W średniowieczu w użyciu były wilki kute z żelaza, wysokie, zaopatrzone w zaczepy dla rożen. W renesansie zaczęły pełnić dodatkowo funkcje dekoracyjne, które w pomieszczeniach reprezentacyjnych z czasem całkowicie wyparły przeznaczenie związane z przygotowaniem strawy. Jednocześnie ich przednia część aż do XVIII wieku ulegała stopniowej redukcji wysokości. Od XVIII wieku wraz z rozpowszechnieniem się palenisk z kratą i popielnikiem wilki w dużej mierze straciły swoje przeznaczenie, chociaż często pozostawiano je jako dodatkowy element wystroju paleniska w celu czysto dekoracyjnym, albo do opierania przyborów kominkowych takich jak pogrzebacz czy szczypce.

Omawiany wilk stanowi parę z wilkiem o numerze Wil.3365/2.