Wenus i Amor

Na tle pejzażu, na białym posłaniu naga Wenus w półleżącej pozie obejmuje prawą ręką tulącego się do niej stojącego skrzydlatego Amora. W głębi z lewej widoczny brodaty satyr z łukiem i kołczanem, atrybutami boga miłości. Temat potraktowany jest z uczuciem, malarz z przyjemnością oddaje gładkość jasnych ciał kobiety i dziecka, miękkość jedwabistych, złocistych włosów, tkaniny prostego, lecz wygodnego posłania. Postaci matki i dziecka jaśnieją w kontraście do otoczenia – brunatne tło lasu z jedynie odległym lazurowo-zielonym prześwitem i ciemna karnacja towarzysza.

Takie niewielkie obrazy, przyjemne w odbiorze, o tematyce miłosnej były popularne jako prezenty ślubne, niosące ze sobą wróżbę pomyślności małżeńskiej, zapewniające małżeństwu szczęśliwość pożycia i płodność. Niewykluczone, że mogły być też traktowane jako swego rodzaju afrodyzjak, choć treści erotyczne zwykle przedstawiano jako zawoalowane, usprawiedliwiane alegorycznie, odniesieniami do mitologii, literatury czy idei neoplatońskich. W otoczeniu takichże wizerunków można było bezkarnie oddawać się zmysłowej przyjemności patrzenia przy wtórze przeintelektualizowanych dwornych dysput.

Uważany za autora obrazu Gaspare Landi, włoski neoklasycysta, związany był z Akademią św. Łukasza w Rzymie (został jej członkiem w 1805 r., profesorem teorii malarstwa w 1812 r., a prezesem w 1817 r. Około 1820 r. powrócił do rodzinnej Piacenzy z zamiarem pozostania, jednak już w cztery lata później, znudzony monotonią prowincji, ponownie wyjechał do Rzymu. W zbiorach wilanowskich znajdują się portrety Aleksandra Potockiego i Krystyny Potockiej, namalowane przez Landiego w Rzymie w 1796 r., w czasie wspólnej podróży Potockich. Obraz Wenus i Amor pochodzi prawdopodobnie z kolekcji Aleksandra Potockiego, wiązany jest z zapisami w Spisie obrazów Blanka, 1834 oraz w Inwentarzu z 1837.