Stół

Stolik z okrągłym blatem wspartym centralnie na trzonie o przekroju sześciokąta przechodzącym na 1/3 wysokości mebla w trzy wygięte nogi o kształcie odcinków łuku, jest inspirowany francuskimi podręcznymi stolikami z połowy XVIII w., pełniącymi wiele praktycznych funkcji w ówczesnych salonach. Centralna powierzchnia blatu wilanowskiego stolika wykonana została z marmuru i otoczona szerokim pasem forniru mahoniowego. Jego krawędź ujęta jest wzmacniającą konstrukcję mosiężną listwą. Ciężki blat i solidna podstawa czyni mebel stabilnym. Kolorystyka mebla utrzymana jest w ciepłym brązie mahoniu, naturalnej barwie drewna rozjaśnionego barwą płyty marmurowej i złotym połyskiem mosiądzu.

Tak ukształtowany mebel mógł pełnić rolę nie tylko stolika do picia herbaty, czy stolika do gry, lub do pisania krótkich korespondencji, ale również rolę gerydonu

dźwigającego rzeźbę, świecznik, lub wazon z kwiatami. Uniwersalna, uproszczona forma i kolorystyka czyni go meblem pasującym do niemal każdego wnętrza, od okresu klasycyzmu do czasów współczesnych. We wnętrzach wilanowskiego pałacu rejestrowany był w prawym skrzydle, w którym znajdował się apartament ks. Izabeli Lubomirskiej, później w dobudowanym do prawego skrzydła pawilonie Oranżerii.

AK

wilanowska kolekcja, warsztat polski.