Sabliere de la, pani - portret

Głowa portretowanej wsparta na lewej ręce pozostaje zwrócona w ¾ do widza. Z nieoficjalnym, dość niecodziennym ubiorem kobiety – szczelnie ją otulającym błękitnym szalem – współgrają swobodnie rozpuszczone włosy. Tonące w mroku tła czarne pukle pozującej spadają kaskadami na ramiona okalając z dwóch stron jej szyję. Duży nos i oczy, wydatne kości policzkowe i drobną bródkę podkreśla makijaż. Róż policzków i czerwień ust nadaje twarzy lekko przerysowany charakter; jednak powściągliwy uśmiech nadaje jej przyjazny charakter. U góry z lewej napis białą farbą kursywą „Madame de la Sablliere".

Obraz należy do zespołu portretów dam francuskich, które prawdopodobnie zdobiły Gabinet Zwierciadlany Królowej oraz Gabinet Króla obok pokoi Chińskich, a niegdyś pokoje górne Marysieńki (por. H. Skimborowicz, W. Gerson, Willanów. Album widoków i pamiątek oraz Kopje z obrazów Galeryi Willanowskiej wykonane na drzewie w Drzeworytni Warszawskiej z dodaniem opisów określonych przez…, Warszawa 1877, s. 22, 26). Prawdopodobnie w 1877 zawieszony był w Gabinecie Zwierciadlanym.

W inwentarzu wilanowskim z 1895 r. grupę tych wizerunków określono jako dzieła szkoły Pierre’a Mignarda. Rzecz wymaga dalszych badań, jednak nie jest pozbawiona znamion prawdopodobieństwa. Mignard zw. Le Romain (1612–1695) współcześnie najbardziej znany i ceniony jest właśnie jako biegły warsztatowo i wnikliwy psychologicznie autor wspaniałych portretów, które nie nosząc piętna akademizmu, swoją lekkością i świeżością antycypują podejście już rokokowe. Styl Mignarda ukształtował się na styku tradycji francuskich i włoskich; początkowo malarz pobierał nauki w Troyes i Fontainebleau, później u Jeana Bouchera i Simona Voueta. Z kolei w latach 1635–1657 przebywał we Włoszech, gdzie znalazł się pod wpływem malarzy z kręgu Nicolas Poussina. Mocno zainspirował się wówczas dziełami Annibale’a Carracciego i malarstwem weneckim, czego echa znajdujemy w niniejszym portrecie. Po powrocie do Paryża artysta został malarzem dworskim, gdzie konkurując z Charlesem Le Brunem, zajmował się m.in. malarstwem dekoracyjnym i dał się poznać jako wybitny, pożądany w kręgach arystokratycznych portrecista.