Wilki kominkowe

Historia wilków kominkowych rozpoczęła się w epoce średniowiecza. Ich prawzorem był długi pręt z kutego żelaza z haczykiem do zawieszania kociołka nad ogniem. W XIV wieku pręt ten wzbogacił się o trzon, biegnący w głąb paleniska, służący do podtrzymywania drewnianych polan, a od wieku XVI do funkcji użytkowej dołączono funkcję dekoracyjną. Nazwa „wilk” lub „pies kominkowy”(przyjęła się nazwa „wilk kominkowy”) pochodzi z języka angielskiego i francuskiego. Najczęściej wykorzystywanym materiałem do wyrobu wilków kominkowych było żelazo kute, choć pod koniec XVII wieku zdarzało się srebro, brąz, często złocony. Formy wilków zmieniały się wraz z obowiązującą modą i stylem, od bardzo prostych do bardzo dekoracyjnych. Omawiane wilki pochodzą z kolekcji Potockich, z przełomu XVIII / XIX wieku. Wilk składa się z rusztu kominkowego, prostokątnego, wspartego na czterech nóżkach, nóżki przednie przechodzą w sterczyny. Ruszt dodatkowo zdobi para prętów zakończonych kulkami. Część dekoracyjna z brązu w formie dużego rocaila z siedzącym pośrodku w swobodnej pozie puttem, prawie nagim, jedynie wokół bioder draperia. Dodatkową ozdobą są kępki kwiatów polnych.

Przemysław Kucia