Wilk kominkowy

Historia wilków kominkowych rozpoczęła się w epoce średniowiecza. Ich pierwowzorem był długi pręt z kutego żelaza z haczykiem do zawieszania kociołka nad ogniem. W XIV wieku pręt ten wzbogacił się o trzon biegnący w głąb paleniska, służący do podtrzymywania drewnianych polan, a od wieku XVI do funkcji użytkowej (podtrzymywanie polan) dołączono funkcję dekoracyjną. Nazwa „wilk lub pies kominkowy”(u nas przyjęła się nazwa „wilk kominkowy”) pochodzi z języka angielskiego i francuskiego. Najczęściej wykorzystywanym materiałem do wyrobu wilków kominkowych było żelazo kute, choć pod koniec XVII wieku zdarzało się srebro a później brąz, często złocony. Formy wilków zmieniały się wraz z obowiązującą modą i stylem, od bardzo prostych do bardzo dekoracyjnych. Omawiane wilki pochodzą z kolekcji Potockich z przełomu XIX / XX wiek i są najprawdopodobniej wyrobem polskim. Żelazny wilk kominkowy, czarno malowany, w kształcie wysokiego, skręcanego pręta – trzonu, zakończonego ażurowym kielichem z modusem. Pręt – trzon wsparty jest na trójdzielnej, ażurowej podstawie z wolut z ornamentem roślinnym. Cały pręt – trzon ozdobiony jest kutymi wolutami, kielich zdobiony ornamentem roślinnym i wolutami. Powyżej podstawy, do trzonu przymocowany, wygięty stalowy pręt umożliwiający utrzymanie wilka w pionie. Wilki te stanowią wyposażenie kominka w Wielkiej Sieni Przejazdowej (Hol Zamku). Składający się z rusztu kominkowego, prostokątnego wspartych na czterech nóżkach, dwie przednie przechodzą w ozdobne sterczyny. Z przodu część ozdobna rokokowa z brązu, składające się z dużego rocaila i siedzącego po środku amorka w swobodnej pozie.

Przemysław Kucia