Konsolka ścienna

Półka konsoli prostokątna o ściętych narożnikach. Blat konsoli jest wysoki, bardzo silnie profilowany i ozdobiony wzdłuż krawędzi płaskorzeźbionym motywem ząbków oraz ukośnie zwiniętej wstęgi. Blat wsparty został na trójkątnej, ażurowej przyściennej płycinie oraz na dwóch płaskich, ażurowych wspornikach podtrzymujących go na linii ukośnej biegnącej z osi pleców w kierunku przednich narożników. Płycina i wsporniki mają formę zwiniętych wolut zdobionych kampanulami. Całość zakończona została u dołu profilowaną opaską z kartuszem i palmetą pośrodku oraz podwieszonym rzeźbionym zwisem. Pod blatem wzdłuż krawędzi podwieszony został ażurowy lambrekin o formach nawiązujących do ornamentu okuciowego. W narożnikach lambrekinu sterczą w dół cztery pełnoplastyczne, rzeźbione zwisy o graniastym zarysie.

Tego typu niewielkie elementy wyposażenia wywodzą się z klasycznego detalu architektonicznego, jakim jest wspornik. W architekturze element ten używany najczęściej parami lub w większej ilości służył do wspierania elementów poziomych jak belki, gzymsy, balkony. Konsolki służyły do eksponowania cennych przedmiotów niewielkich rozmiarów, jak porcelanowe figurki czy niewielkie naczynia. Większe konsole ścienne częstokroć służyły jako podpory pod zegary typu kartel.

Konsola formą i dekoracją nawiązuje do stylu późnorenesansowego, co w dziewiętnastym wieku było jednym z przejawów tzw. nurtu historycznego, odwołującego się do estetyki minionych epok. Meble w podobnym stylu za czasów Augusta i Aleksandry Potockich zdobiły liczne wilanowskie wnętrza, szczególnie te o przeznaczeniu ekspozycyjnym lub bibliotecznym, takie jak np. Galeria Obrazów zwana Muzeum, co można zobaczyć na rycinach opublikowanych w albumie Hipolita Skimborowicza i Wojciecha Gersona z 1877 roku pt. Willanów: Album: Zbiór widoków i pamiątek oraz kopje z obrazów Galeryi Willanowskiej…

Przedmiot stanowi element zespołu, na który składają się cztery konsolki o numerach inwentarzowych Wil.3237/1-4.