Ruiny Term Karakali

Obraz z kolekcji Lubomirskich, dawnych właścicieli zamku łańcuckiego za szkłem, przedstawia ruiny Term Karakalli w Rzymie. Światło pada z lewej strony obrazu, jego źródłem jest niewidoczne na obrazie słońce. Pomiędzy ruinami małe sylwetki ludzi – kosiarz i mężczyźni grabiący siano oraz trzej mężczyźni (jeden z laską w ręce) w głębi obrazu. W centrum obrazu ruiny tepidarium porośnięte zielonymi pnączami. W tle po lewej dalsze zabudowania term i drzewa. Obraz jest pracą dwóch artystów G. Volpato i L. Ducros. Termy Karakalli to najlepiej zachowane termy rzymskie, znajdują się na południowy – zachód od Via Appia. Ich budowa rozpoczęła się w 206 r., za panowania Septymiusza Sewera, a do użytku zostały oddane w latach 216 – 217, za panowania Karakalli, stąd ich nazwa. Cały kompleks zajmował ok. 12 hektarów, były tam szatnie, palestra (do wykonywania ćwiczeń gimnastycznych), sale do masażu, wypoczynku, biblioteka, a także sauny i basen z gorącą wodą. Wnętrze budowli urozmaicały liczne wnęki i nisze. Ściany i posadzki pokrywały malowidła i mozaiki. Tepidarium to sala do wypoczynku z ogrzewaną podłogą – ciepło promieniowało ze ścian i podłogi. Frigidarium to basem z zimną woda, do którego wchodziło się po kąpieli w basenie z gorącą wodą. Giovanni Volpato, jeden z autorów obrazka to grawer (ur. w Bassano del Grappa, zm w Rzymie). Abraham Louise Rodolphe Ducros (ur. w 1748 r w Yverdorn w Szwajcarii, zm w 1810 r ) był malarzem – samoukiem. Malował głównie akwarele (tylko kilka prac w technice olejnej) W 1776 r wyjechał do Rzymu i spędził tam 30 lat. Będąc we Włoszech zapoznał się z grafikami Piranesiego i twórczość tego artysty wywarła na malarza wielki wpływ. Malował głównie dla arystokratów z Anglii, Szwecji i Rosji. Obraz ujęty w ramę identyczną jak obrazki przedstawiające pawilony i altanki w stylu chińskim jest eksponowany w pokoju pompejańskim Apartamentu Chińskiego na I p zamku. 

Bożena Rybkowska