Wenus i Adonis

Obraz jest ilustracją ostatniego spotkania bogini Wenus i jej śmiertelnego kochanka Adonisa – opowieści zaczerpniętej z Księgi X Metamorfoz Owidiusza. Kupidyn, którego strzała przypadkowo zraniła matkę i sprawiła, że zakochała się w Adonisie, z uwagą spogląda ku matce. Wenus, pełna złych przeczuć co do losu mężczyzny, zdaje się powstrzymywać go przed wyruszeniem na polowanie, jednak on – mimo, że otacza ją ramieniem, już po trosze wyswabadza się z jej objęć. Kupidyn, wiedząc, że śmierć Adonisa jest nieunikniona, antycypuje ją i zapowiada, gasząc pochodnię – symbol życia. Malarz dość umiejętnie przedstawił napięcie psychologiczne powstałe między kochankami, usilne, na granicy rozpaczy nalegania bogini i pełną determinacji postawę odchodzącego mężczyzny, którego nieuchronny zamiar odejścia podkreśla mocny uchwyt włóczni. Ukazany u nóg pies myśliwski przynagla go szczekaniem. Niestety, jak niedługo zobaczymy, wydarzyło się nieszczęście – ukochany został śmiertelnie raniony przez dzika podczas polowania.

Wenus i Adonis prawdopodobnie pochodzi ze zbiorów księżnej Izabeli Lubomirskiej. Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że znalazł się tam głównie ze względu na interesującą, modną podówczas tematykę. Malarz nie popisał się zbytnią wnikliwością w poszukiwaniu smaczków artystycznych, wszystkie elementy dość topornej kompozycji maluje beznamiętnie, z jednakowym natężeniem. Wprawdzie sylwetki bohaterów ukazane w ruchu są dość poprawnie odmalowane, lecz brak im subtelności, a fizjonomiom daleko do klasycznego piękna. Bryły w obrazie i przestrzeń buduje światłocień, który jednakże zastosowany został jedynie do postaci. Zastosowanie ciemnego jednokolorowego tła spłyca kompozycję ograniczając ją do jednego rozbudowanego planu.