Kyliks impasto

Kyliks na niskiej stopce, o stożkowato rozchylających się ściankach, z dwoma uchwytami. Uchwyty oraz pas pomiędzy nimi zostały ozdobione gęsto rozmieszczonymi, ukośnymi, wyciśniętymi w podeschniętej glinie kreskami tworzącymi zygzak. Poniżej dodano pas wyciśniętych przecinających się łuków urozmaiconych w miejscach styków małymi kółkami. Powierzchnia naczynia ma niejednolitą barwę, od beżu do brązu. Tego typu naczynia przeznaczone były do picia wina.

Wilanowski kyliks należy do grupy naczyń określanych przez archeologów terminem „impasto”. Są to wczesne wyroby etruskie, powstające nie na kole garncarskim (jak ogromna większość późniejszej ceramiki antycznej), a lepione z ręki. Zazwyczaj ich kształty nie są wobec tego idealnie regularne, jest tak także w przypadku kyliksu. Naczynia te powstawały z gliny słabo oczyszczonej, lub nieoczyszczonej wcale, co wpływało na ich jakość i wygląd powierzchni (szorstkiej i z drobinkami). Często ich dekorację wykonywano w technice rytowania lub odciskania, a dużo rzadziej spotkać można egzemplarze malowane. Kolory – brązy lub czernie - uzyskiwano przez wypał redukcyjny (bez dostępu tlenu), dzięki czemu powierzchnia przybierała ciemną barwę. Jednak nie była ona doskonale czarna, jak w późniejszych naczyniach zwanych „bucchero nero”. Spowodowane było to niedoskonałościami w konstrukcji pieca. Dopiero na początku VII w. p.n.e. zaczęły powstawać naczynia z materiału lepiej oczyszczonego, a także wypalanego w piecach pozwalających na precyzyjniejszą kontrolę nad temperaturą i dostępem tlenu. Od tego czasu powoli zaczęły się pojawiać naczynia wykonywane w technice „bucchero nero” także obecne w wilanowskiej kolekcji.