Wisła pod Wawelem

Stanisław Ignacy Fabijański początkowo pobierał nauki u swojego ojca Erazma, którego kontynuatorem bywa nazywany. Swą artystyczną edukację uzupełniał we Lwowie u rzeźbiarza Leonarda Marconiego. W latach 1883–1888 uczęszczał do krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych, gdzie kształcił się m.in. pod kierunkiem Władysława Łuszczkiewicza, Floriana Cynka, Leopolda Löfflera i Jana Matejki. W 1888 roku studiował u Sándora (Alexander von) Wagnera w Monachium w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. Podróżował do Włoch i Francji, po powrocie do kraju mieszkał w Krakowie. Fabijański, podobnie jak jego ojciec, często ukazywał w swoich obrazach widoki i architekturę Krakowa. Miasto z jego zabytkową zabudową było najczęstszym motywem malarskim choć nie brakuje w dorobku artysty również pejzaży. Fabijański starał się znaleźć sposób na połączenie swoich ulubionych tematów, co znajdowało odzwierciedlenie na przykład w widokach znad Wisy w kierunku Wawelu, klasztoru Norbertanek czy kopca Kościuszki. Zazwyczaj były malowane w oświetleniu charakterystycznym dla wschodów i zachodów słońca, jesienią, zimą lub wczesną wiosną. Wisła pod Wawelem została zakupiona do zbiorów Muzeum Narodowego w Szczecinie w 1972 roku. Wawel przedstawiony jest w zimowej aurze. Przy wykorzystaniu zgaszonej palety barw, szarości, beżu, złamanej bieli, smug błękitu i różu artysta ukazał widok zakola wody pokryty mgłą. Charakterystyczna jest także linia wykorzystana do przedstawienia rzeki, którą można określić mianem płynnej – taki sposób malowania przywodzi na myśl stylistykę secesyjną. W tle jawi się zabudowa, z zarysem Wawelu na pierwszym planie.

Beata Małgorzata Wolska