Oinochoe

Dzban o trójlistnym wylewie wykonany z beżowopomarańczowej gliny. Ten typ naczynia pochodzącego ze Starożytnej Grecji nazywano „oinochoe” – służył do czerpania wina z krateru (większego naczynia przeznaczonego do mieszania wina z wodą), a także do nalewania napoju do czar biesiadników. Wilanowska oinochoe nie zachowała się do naszych czasów w całości, jednak podczas konserwacji została sklejona z części, a kilka ubytków uzupełniono. Naczynie zdobi geometryczna dekoracja malowana firnisem (pokostem) w kolorze ciemnego brązu. Składają się na nią trzy poziome pasy na brzuścu oraz pas przy wylewie i na części uchwytu, uzupełnione krótkimi, ukośnymi pociągnięciami pędzla. Dekoracja naczynia jest bardzo prosta, a także niezbyt finezyjnie wykonana, musiała ona wyjść spod ręki prostego rzemieślnika. Prostota naczynia sugeruje, że był to przedmiot głównie użytkowy, stanowiący przykład ceramiki inspirowanej produkcją grecką jaka powstawała w regionie Kampanii w Południowych Włoszech.

Jak powstawało to naczynie? Najpierw kształt wytoczono na kole garncarskim oraz doklejono uchwyt. Po lekkim podeschnięciu rzemieślnik malował na nim używając do tego firnisu – specjalnie przygotowanej, delikatnej glinki bogatej w żelazo. Następnie dobrze wysuszony dzban włożono do pieca, gdzie podlegał najpierw wypałowi z dostępem tlenu. W pewnym momencie otwory pieca zatkano, w ten sposób blokując dostęp tlenu do środka. Dzięki jego brakowi żelazo zawarte w glinkach zmieniało kolor z czerwonego na czarny. W kolejnej fazie tlen ponownie wpuszczano do środka – wtedy części nieosłonięte firnisem odzyskiwały naturalny kolor gliny. Po powolnym wystudzeniu pieca oinochoe była gotowa.