Klamra do pasa

Wykonana z brązu klamra do pasa ma trójczłonową konstrukcję. Najstarsze klamry mają postać sztabek lub prętów o końcach zagiętych do środka. Bardziej rozwiniętymi i późniejszymi formami są klamry dwu- i trójdzielne oraz trójczłonowe. Składały się z dwóch lub trzech segmentów połączonych pierścieniem lub bardziej rozbudowanym ogniwem. Zupełnie inną konstrukcję mają tzw. klamry zawiasowate, których płaskie ramiona łączono wspólną osią podobnie jak zawias. Klamry do pasa wyszły z użycia wraz z początkiem nowej ery, na trwałe wyparte przez bardziej praktyczne sprzączki. Klamra z Podola Małego jest zdobiona plastycznymi żeberkami i ornamentem wybitym puncą. Należy do bardzo rzadko spotykanego typu. Z terenów nadbałtyckich znamy do tej pory zaledwie 20 okazów, najwięcej z dolnego Powiśla i wschodniej części Pomorza. Klamra wymieniana jest w źródłach archiwalnych od 1882 roku. W 1889 roku wymienił ją Hugo Schumann jako część kolekcji przedmiotów z bliżej nieznanego cmentarzyska w Podolu Małym, w którego skład wchodziły również nożyce, umbo – okucie środka tarczy oraz grot oszczepu. Nie wiadomo jednak, czy jest to wyposażenie pojedynczego grobu, czy kilku grobów. Klamrę należy łączyć z ludnością kultury oksywskiej zamieszkującej Pomorze w okresie przedrzymskim, w II–I wieku p.n.e., na wschód od rzeki Iny.

Bartłomiej Rogalski