Pojemnik na opał

Wiaderko na węgiel to typowy dla XIX wieku pojemnik służący do przechowywania podręcznego zapasu sypkiego opału. Równie często jak formę niskiego i zaokrąglonego od tyłu pojemnika, zaopatrzonego w szeroki, wywinięty ku dołowi wylew, przybierać mógł kształt pionowy, wąski, cylindryczny lub graniasty, o skośnie ściętej górnej krawędzi, po przechyleniu tworzącej wylew, ułatwiający podsypywanie węgla wprost do paleniska.

Omawiany przykład posiada czarne, jednolicie puklowane ścianki ozdobione przy górnej krawędzi pasem pukli o większej średnicy. Owalna klapa ozdobiona jest malowaną, złoto-czerwoną dekoracją arabeskową na czarnym tle, zbudowaną na bazie ośmioramiennej gwiazdy wzbogaconej wicią roślinną. Od niższej strony na ściance umieszczony został dosyć płaski, stały uchwyt złożony z elementów wici roślinnej i ornamentu małżowinowo-chrząstkowego. Od wyższej strony, na krawędzi klapy umieszczony jest prosty, ruchomy uchwyt z cienkiego pręta uformowanego w kształt poprzecznego owalu, służący do podnoszenia i przytrzymywania uchylonej klapy podczas wysypywania opału. Poniżej, na ściance, umocowana jest składana podpórka umożliwiająca postawienie pojemnika opartego ukośnie dolną krawędzią o ziemię, aby ułatwić wybieranie popiołu z paleniska.

Kiedy w czasach paleolitu człowiek nauczył się używać ognia, musiał znaleźć sposób na poręczne i bezpieczne składowanie opału, nie tylko w pryzmach na dłuższy czas, ale także na bieżące potrzeby. Z czasem wykształciły się różnego rodzaju kosze, skrzynie i coraz bardziej ozdobne pojemniki na drewno. W XIX wieku, wraz z rozwojem pieców węglowych rozpowszechnił się opał sypki, który wymagał innych rozwiązań. Metalowe wiaderko było jednocześnie bezpieczne i wygodne w przenoszeniu, a także wielofunkcyjne - kiedy ogień w palenisku wygasł, kubełka używano także do wynoszenia popiołu.