Kazimierzanka

Natan Korzeń (1895–1941) pochodził z Płocka, ale jego życie związane było z Warszawą, gdzie studiował w Szkole Sztuk Pięknych, mieszkał, a także wystawiał m.in. w Żydowskim Towarzystwie Krzewienia Sztuk Pięknych, Instytucie Propagandy Sztuki (tam pokazywał swe prace najczęściej) oraz w prywatnym Salonie Czesława Garlińskiego (1930, 1936). Z biegiem lat coraz ważniejszym miejscem stawał się dla niego Kazimierz Dolny. Po raz pierwszy przyjechał tu ze swoim profesorem Tadeuszem Pruszkowskim, który był nie tylko jego nauczycielem i mistrzem, ale i przyjacielem. Słynne kazimierskie plenery malarskie Pruszkowskiego przyciągały studentów i młodych, aspirujących artystów.

W latach 30. XX w. Korzeń spędzał w Kazimierzu długie miesiące, brał udział w wystawach sztuki pokazywanych w Kamienicy Celejowskiej, a przygotowywanych przez Sekcję Plastyczną Towarzystwa Przyjaciół miasta Kazimierza (1932–1935). Zaprzyjaźnił się z Marią Kuncewiczową i rodziną Tadeusza Ulanowskiego, burmistrza Kazimierza. Wkrótce z wakacyjnego „bywalca” stał się „swoim”: „A wieczorem w przemiłej kawiarni «Paradisa» schodzą się ludzie na rozmowy. Są tu z pisarzy prezes Pen Klubu żydowskiego [Jecheskiel Jeszaja] Trunk, Tunkeler [Józef Tunkel], [Adam] Ważyk, Anatol Stern, [Adolf] Rudnicki, Kuncewiczowa, [Maurycy] Szymel, Celina Beckerowa i inni. Z malarzy Korzeń, [Józef] Śliwniak, [Henryk] Barciński, [Henryk] Rabinowicz i mnóstwo innych” (B.J., „List z Kazimierza”, „Nasz Przegląd” 1937, nr 210, s. 11).

W nadwiślańskim miasteczku Korzeń namalował wiele swoich najpiękniejszych pejzaży i portretów, w tym „Kazimierzankę”, nastrojowy, pełen siły wyrazu portret młodej dziewczyny.

Lato 1939 r., jak zawsze, artysta spędzał w Kazimierzu. Tam zastał go wybuch II wojny światowej. Pozostał w Kazimierzu jeszcze długo jesienią 1939 r., by w końcu wyjechać do Wilna. Został zamordowany przez Niemców latem 1941 roku.

Obraz jest darem Liliany Alexander z Kanady, kuzynki malarza.

Renata Piątkowska