Para trzewików

W pierwszych latach powojennych buty, jak i pozostałe części garderoby, musiały być przede wszystkim praktyczne. Podstawowa była ochrona przed zimnem lub wilgocią. Braki materiałów i bieda wpływały na modę. Zdarzały się przypadki butów zimowych wykonanych poprzez przymocowywanie do drewnianej podeszwy dwóch fragmentów lisiej skóry. Starych części garderoby, nawet w przypadku uszkodzenia lub znacznego zużycia, nie wyrzucało się, tylko naprawiało, tak jak w przypadku prezentowanych trzewików.

Brązowe, sznurowane buty z dodatkowym zapięciem w postaci paska i metalowej klamry, otwory na sznurówki zabezpieczone mają metalowymi obwódkami. Cholewkę wykonano z naturalnej bydlęcej skóry licowej, której zewnętrzną warstwę poddano obróbce mechanicznej i chemicznej dla uzyskania gładkiej faktury. Między płaty skóry wszyto skórzane wzmocnienia na noski i zapiętki. Cholewkę przyszyto potrójnym ściegiem do podeszwy złożonej z kilku warstw kruponu, czyli najgrubszej części surowej skóry bydlęcej. W wyniku zużycia skóry dosztukowano w latach późniejszych nowe warstwy kruponu z przodu podeszwy oraz fleki wykonane z gumy obuwniczej. Fleki zaopatrzone są w dodatkowe wzmocnienia metalowe na brzegach. Z przodu podeszwy widoczną są ślady po podobnym metalowym wzmocnieniu, którego brak. Podeszwy wraz z obcasami przytwierdzono do buta przy pomocy gwoździ. Wkładki do butów jutowe, mocno wytarte. Buty, a przede wszystkim ich podeszwy czy jutowe wkładki, noszą ślady intensywnego użytkowania, ale również kilkukrotnych napraw.

Omawiana para butów została przywieziona ze Szczawnicy do Wielkopolski przez panią Janinę Koczorowską (1906–1998) tuż po zakończeniu II wojny światowej. W Poznaniu dosztukowano białe sznurówki. Pozostałe naprawy były dokonywane w różnych, bliżej nieokreślonych momentach. Ostatecznie obuwie trafiło wraz z rodziną Koczorowskich do Szczecina.

Paula Sendra