Łopatka do sardynek

Łopatka do sardynek wykonana ze stopu metalu, pokryta cienką warstwą srebrnej powłoki (platerowana). Na łopatce znajdują się trzy regularnie rozmieszczone, pionowe otwory. Łopatka zwęża się ku dołowi, a rozszerza w kierunku trzonka. Widoczne ślady użytkowania: patyna, przetarcia powłoki, zarysowania warstwy. Trzonek jest spłaszczony, o okrągłym zakończeniu.

Zastawa stołowa do ryb była bogato dekorowana. Jak pisze J. Paprocka-Gajek: „[…] Rybę należało rozdzielać na półmisku zestawem do tranżerowania (wybierać ładne kawałki ryby lub mięsa spomiędzy ości lub kości), a następnie nabierać pojedynczo łopatką do ryb. Jadło się widelcem” („Platery warszawskie w latach 1822-1914”, Warszawa 2010). Ości starano się zostawić na talerzu lub odkładano je do specjalnej miseczki, np. w kształcie muszli. Zwykle tego rodzaju elementy zastawy były obecne jedynie w zamożniejszych domach. Talerze służące do jedzenia ryb bardzo często wymieniano. 

Natalia Różańska