Lichtarz

Porcelanowy lichtarz z dwoma puttami. Podstawę świecy uformowano w kształt łodygi zakończonej kielichem kwiatowym, w którym mocuje się świecę. Dookoła niej dodano pałki wodne oraz liście – na jednym z nich siedzi rak, którym wyraźnie zainteresowane są putta. Świecznik jest jednym z grupy o takiej samej formie, różniącymi się nieznacznie szczegółami i malaturą (o numerach Wil.2364/1-5). Ich dopełnienie stanowią dwa lichtarze z parami puttów trzymającymi delfina lub rybę (o numerach Wil.2363/1 i 2). Przedstawienia łączy motyw wody, chętnie stosowany w manufakturze miśnieńskiej.

Autorstwo tego modelu nie jest pewne, najprawdopodobniej został on stworzony przez Johanna Joachima Kaendlera (1706-1775) lub Friedericha Eliasa Meyera (1724-1785). Dokumenty wytwórni pochodzące z lat 1748-1763 zaginęły – stąd wiele wątpliwości dotyczących autorstwa poszczególnych modeli wyprodukowanych w tych latach. W tym okresie powstawały w manufakturze typowe dla estetyki rokoka figurki z puttami, scenkami sielankowymi i dworskimi, w które idealnie wpisują się wilanowskie świeczniki.

Lichtarz należy do historycznej kolekcji wilanowskiej, najwcześniej łączony jest z inwentarzem spisanym po 1850 roku, gdzie w Gabinecie Lubomirskiej odnotowano: Lichtarzy porcelanowych, w kształcie tulipanu, przez dwóch Amorków trzymającego (…) szt. 10. Pojawia się tutaj także opis miejsca, gdzie je eksponowano - były ustawione na ściennych konsolkach. Najprawdopodobniej lichtarze zostały przywiezione do Wilanowa z kolekcji Stanisława Septyma Potockiego, ojca Aleksandry Potockiej, po jej ślubie z Augustem Potockim w 1840 roku.