Oinochoe czarnofirnisowana

Dzban wykonany z gliny o różowawym odcieniu. Ten typ naczynia nazywano oinochoe – służyło ono do czerpania wina z krateru (większego naczynia przeznaczonego do mieszania wina z wodą), a także do nalewania napoju do czar biesiadników. Wilanowska oinochoe zachowała się do naszych czasów w całości – sklejono tylko niewielkie fragmenty jej wylewu i uzupełniono małe ubytki. Naczynie pokryto prawie na całej powierzchni czarnym firnisem (pokostem). Zostało udekorowane przedstawieniami wykonanymi białą farbą, a w niektórych miejscach także rytowanymi – niestety obecnie dekoracja jest niemal całkowicie zatarta. Rozpoznać można jednak postać ludzką z lirą na brzuścu, z przodu naczynia oraz palmetę umieszczoną pod uchwytem.

Jak powstała oinochoe? Najpierw wytoczono ją na kole garncarskim, uformowano wylew i doklejono uchwyt. Po przeschnięciu powierzchnię pokryto firnisem, czyli delikatną, specjalnie przygotowaną i oczyszczoną glinką bogatą w żelazo. Namalowano także białe elementy. Jednak charakterystyczny, czarny kolor pojawiał się dopiero po wypale w piecu. Najpierw dzban wypalano w atmosferze z dostępem tlenu, a po osiągnięciu odpowiedniej temperatury odcięto jego dopływ (zamykając otwory pieca i być może dokładając mokrego drewna), dzięki czemu zawarte w wierzchniej glince tlenki żelaza ulegały redukcji i zmieniały kolor z czerwonego na czarny. Wierzchnia glinka także lekko się nadtapiała – nadając naczyniom charakterystyczny, satynowy połysk.