Dzbanek secesyjny

Secesja nazwa pochodzi od łacińskiego słowa secessio – odejście. Królowała w sztukach plastycznych w Europie na przełomie XIX i XX wieku. Głównymi cechami tego stylu było wprowadzenie giętkich linii bogatej ornamentyki głównie roślino – zwierzęcej. Tak charakterystyczna gięta płynna linia według większości znawców zaczerpnięta została przez artystów ze świata przyrody. Nowy styl znalazł swoje miejsce w malarstwie, rzeźbie przez architekturę, meble po biżuterię, stroje czy tkaninę. Po okresie dominacji secesji w sztuce już w latach 20 – 30 XX wieku była postrzegana jako synonim złego smaku. Z biegiem lat dzięki m.in. wypowiedziom takich artystów jak Salvador Dali, wystawom , publikacjom doprowadziło do ponownego nią zainteresowania tak, że w latach 60 XX wieku można się było spotkać z opiniom „Secesja cieszy się dziś w świecie zachodnim wziętością niezrównaną”. Dzbanek secesyjny z kolekcji muzealnej z miedzi srebrzonej, patynowany z 1900 roku. Dzbanek w kształcie wysokiego cylindra, dołem i górą lekko rozszerzonego, dołem przechodzi w stopę kwadratową o falistym brzegu i zaokrąglonych narożnikach tworzących nóżki zaś górą zakończony wylewem z dziubkiem. Górą dzban zamykany jest stożkowatą pokrywą na stylizowany zawiasie w kształcie liścia, łączącym się z fantazyjnie wygiętym uchem w kształcie łodygi zakończonej dołem liściem. Dzbanek dekorowany dołem i górą w raz z pokrywką płaskim reliefem z wijących się ulistnionych łodyg i kwiatów w typie lilii. Wnętrze dzbanka srebrzone bez patyny. Obecnie eksponowany z drugim identycznym dzbankiem i żardinierką w Pokoju 58 na II piętrze.

Przemysław Kucia