Pierścionek szklany

Pierścionek z Cedyni, odkryty na cmentarzysku wczesnośredniowiecznym (stanowisko 2a), stanowił element wyposażenia grobowego w dziecięcym pochówku. Oprócz pierścionka w grobie znaleziono dwa brązowe kabłączki skroniowe, dwa szklane paciorki, bursztynowy pacior, glinianą grzechotkę w formie miniaturowego naczynka z pokrywą oraz srebrną monetę z otworem, która mogła służyć jako zawieszka na szyję.

Kompleks osadniczy w Cedyni jest jednym z najważniejszych stanowisk archeologicznych na Pomorzu Zachodnim. Miejscowość, znana przede wszystkim z bitwy pod Cedynią w 972 roku, z racji swojego położenia, była punktem kontaktów między Słowianami, Germanami i Skandynawami. W Cedyni znajdowały się dwa cmentarze, z których jeden został założony po przejęciu grodu przez wojska Mieszka I. Zmarłych chowano na nim wyłącznie w obrządku szkieletowym, co wiązało się z wpływem chrześcijaństwa, które Mieszko I przyjął w 966 roku. Zamieszkujące ten region dotychczas plemiona Słowiańskie stosowały obrządek ciałopalny aż do początku XII wieku, kiedy to misje chrystianizacyjne na Pomorzu przeprowadził biskup Otton z Bambergu.

Zachowane na cmentarzysku cedyńskim wyposażenie grobowe świadczy o mieszance pogańskich i chrześcijańskich zwyczajów. Tradycja wkładania darów do grobu, mająca na celu zapewnienie zmarłemu dalszego życia w zaświatach, była elementem pogańskich wierzeń i utrzymywała się przez pewien czas, mimo zakazów wprowadzonych przez chrześcijaństwo.

Liczba darów grobowych na cmentarzysku w Cedyni, w porównaniu do pobliskich cmentarzysk z tego okresu, jest znacznie wyższa. Cedynia, będąca ważnym punktem na szlakach handlowych, mogła czerpać korzyści ze swojego położenia nad Odrą, będąc miejscem wymiany dóbr poprzez handel dalekosiężny. Zamożność mieszkańców, odzwierciedlona w licznych darach grobowych, potwierdza ich znaczącą rolę w handlu i polityce regionu.

Ewa Górkiewicz-Bucka