Oinochoe italsko-koryncka

Dzban o trójdzielnym wylewie wykonany z beżoworóżowej gliny. Ten typ naczynia pochodzącego ze Starożytnej Grecji nazywano oinochoe – służył do czerpania wina z krateru (większego naczynia przeznaczonego do mieszania wina z wodą), a także do nalewania napoju do czar biesiadników. Wilanowska oinochoe nie zachowała się do naszych czasów w całości, jednak podczas konserwacji została sklejona z części, a kilka ubytków uzupełniono. Naczynie zdobi geometryczna dekoracja malowana firnisem (pokostem) w kolorze brązu. Składają się na nią poziome pasy różnej szerokości, uzupełnione krótkimi pociągnięciami pędzla tuż przy szyi.

Dekoracja dzbana zbliżona jest do ceramiki protokorynckiej, powstającej w VIII i VII wieku w Koryncie, mógł on jednak powstać także na terenie Południowych Włoch, których ceramika była pod silnym wpływem ceramiki greckiej. Dla naczyń protokorynckich charakterystyczna są zdobienia geometryczne, dość surowe, ale malowane bardzo precyzyjnie. Na dekorację składają się często grupy wąskich pasków, szybko pojawiają się w niej także elementy dekoracji orientalizującej: spirale, plecionki czy stylizowane rośliny, których nie zobaczymy jednak na zabytku wilanowskim. Zdobienia oinochoe zbliżają ją do zabytków protokorynckich i budzą skojarzenia z nimi, nie są jednak zbyt finezyjne. Naczynie musiało być udekorowane przez nieco mniej wyrobionego artystę.