Forma piernikarska

Wytwórca pierników, czyli piernikarz jest zawodem znanym od średniowiecza. W Kwidzynie ostatni przedstawiciel tej specjalizacji jest wzmiankowany jeszcze po I wojnie światowej, a więc tradycja piernikarska jest bardzo długa. Choć dziś pierniki kojarzą nam się niemal wyłącznie z Toruniem, to warto pamiętać, że jeszcze przed II wojną światową działały mniejsze ośrodki produkujące pierniki na potrzeby rynku lokalnego. Takim miejscem był właśnie Kwidzyn. Tu przez ok. 40 lat działała Piernikarnia Klaffta.

Zamek w Kwidzynie posiada w swoich zbiorach wiele zabytków pochodzących z Muzeum Regionalnego Prus Zachodnich w Kwidzynie (Heimatmuseum Westpreussen in Marienwerder). Placówka ta funkcjonowała w mieście w latach 1925-1945. Kierował nią Waldemar Heym, którego zamiłowania archeologiczno-etnograficzne w znacznym stopniu wpłynęły na charakter gromadzonych zbiorów. Forma została przekazana w darze przez piekarza Sietzlera z Gardei w lutym 1925 roku. Dawny numer inwentarzowy to W. Pr. 130.

To forma dwustronna, która z jednej strony posiada przedstawienie kobiety w kapeluszu i ze złożoną parasolką, z drugiej zaś dobosza. Ubiór kobiecy charakterystycznie podkreśla wąską talię. Rękawy są proste i dopasowane. Kapelusz posiada szerokie rondo i jest prosto ścięty od góry. Dobosz posiada długi strój wierzchni (płaszcz, surdut) i kapelusz o odmiennej formie. Charakterystycznym elementem jest bęben z pałeczkami, który dość jednoznacznie określa funkcję przedstawienia.

Joanna Jezierska