Madonna z Dzieciątkiem i Św. Janem

Niewielki obrazek ukazujący Madonnę z Dzieciątkiem i św. Janem jest kopią dzieła Giulio Romano przechowywanego w Luwrze (ok. 1516-1517, olej na desce; 29 x 15,4 cm; nr inw. 422). Matka Boża o młodzieńczej, delikatnej twarzy siedzi bokiem, trzymając w ramionach pucułowate, nagie Dzieciątko, z jej wysoko upiętych włosów spływa na ramiona i plecy przejrzysty woal. Na czerwoną suknię zarzucony ciemny płaszcz. Za Madonną stoi, widoczny do pasa, mały Św. Jan, który lewą rączką wskazuje na Dzieciątko. Święty Jan spojrzenie swe kieruje ku prawemu dolnemu rogowi obrazu, gdzie prawdopodobnie miejsce zajmuje widz, któremu prorok pragnie zaprezentować Syna Bożego. Klasyczna, harmonijna, trójkątna kompozycja wprowadza spokój, skłania do wycieszenia.

Pierwowzór powstał w czasie, gdy Giulio tworzył u boku Rafaela, w jego pracowni, u schyłku życia mistrza. Wówczas to Rafael pracując pod ogromną presją czasu i wagi zleceń, czuwając jednakże nieodmiennie nad jakością swych prac, powierzał wykonanie ich fragmentów najbardziej zaufanym swym uczniom, do których zaliczają się Giulio Romano i Gianfrancesco Penni. „Madonna” Giulia Romano nosi wyraźne analogie do rysunku Rafaela przechowywanego w Luwrze.

Obraz nabył prawdopodobnie Stanisław Kostka Potocki (przed 1798) o czym informuje „Pamiętnik Interessow”; najpewniej jako dzieło Giulia Romana.

Dominika Walawender-Musz

Madonna, Dzieciątko, Św. Jan, malarstwo religijne