Pelike czerwonofigurowa

Kształt naczyń, jaki reprezentuje zabytek wilanowski, pojawił się w ceramice Starożytnej Grecji w końcu VI w. p.n.e. Ta odmiana amfory z dwoma pionowymi uchwytami, o szerokim dnie, niskim brzuścu i szyjce, która zaczyna się mniej więcej w połowie wysokości naczynia, określana jest terminem pelike.

Powierzchnię naczynia zdobią malowidła wykonane w technice czerwonofigurowej. Po jednej stronie podziwiać możemy przedstawienie nagiego młodzieńca w silnym wykroku w prawo, trzymającego w jednej dłoni fiale (płaskie naczynie kultowe), a w drugiej kolejne naczynie. Po stronie drugiej namalowano kobietę siedzącą na skale, odzianą w długi chiton i uczesaną w kok. W prawej, wyciągniętej ręce trzyma misę lub fiale, a w lewej drugie naczynie. Dekorację uzupełniają popularne w ceramice Starożytnej Grecji motywy ornamentalne: kimation, palmeta i motyw goniących się fal.

Jak powstała wilanowska pelike? Najpierw wytoczono ją na kole garncarskim, a uchwyty doklejono. Po lekkim podeschnięciu malarz naszkicował na jej powierzchni zaplanowaną dekorację. Następnie obrysowywał elementy, które miały pozostać w naturalnym kolorze gliny, cienką linią firnisu, czyli delikatnej, oczyszczonej glinki bogatej w żelazo. Później wypełniał nim resztę tła, a także domalowywał detale figur. Tak przygotowane naczynie wkładano do pieca, gdzie podlegało najpierw wypałowi z dostępem tlenu. W pewnym momencie otwory pieca zatykano, w ten sposób blokując dostęp tlenu do środka. Dzięki jego brakowi żelazo zawarte w glinkach zmieniało kolor z czerwonego na czarny. W kolejnej fazie tlen ponownie wpuszczano do środka – wtedy części nieosłonięte firnisem wracały do swojego naturalnego koloru. Po powolnym wystudzeniu pieca naczynie było gotowe.