Drabina Jakubowa | Лестница Якоба

Scena biblijna opisana w Księdze Rodzaju, w której patriarcha biblijny Jakub, zwany także Izraelem – Walczącym z Bogiem, doznał mistycznego snu. We śnie ujrzał sięgającą nieba drabinę, po której schodzili i wchodzili aniołowie, oraz Boga Jahwe stojącego na jej szczycie, który przemówił do Jakuba słowami: „Ja jestem Pan, Bóg Abrahama i Bóg Izaaka. Ziemię, na której leżysz, oddaję tobie i twemu potomstwu. A potomstwo twe będzie tak liczne jak proch ziemi, ty zaś rozprzestrzenisz się na zachód i na wschód, na północ i na południe; wszystkie plemiona ziemi otrzymają błogosławieństwo przez ciebie i przez twych potomków. Ja jestem z tobą i będę cię strzegł, gdziekolwiek się udasz; a potem sprowadzę cię do tego kraju. Bo nie opuszczę cię, dopóki nie spełnię tego, co ci obiecuję”. W tradycji judaizmu istnieje kilka interpretacji snu Jakuba. Według Midrasza drabina stanowiła symbol wygnania, którego naród Izraela miał doświadczyć przed nadejściem Mesjasza. Inna interpretacja mistycznego snu wskazuje, że anioły „wstępowały” po szczeblach hierarchii a potem z nich „zstępowały”, stale towarzysząc patriarsze. Jeszcze inna interpretacja uznaje drabinę za „most” łączący Niebo i Ziemię. Most ten stanowić ma Tora oraz modlitwy i ofiary składane Bogu. Dlatego też w przyszłości w miejscu snu Jakuba, na górze Moria (hebr. wybrane przez Jahwe), powstała Świątynia Jerozolimska, najświętsze miejsce judaizmu. JO