Szyfonierka

Szyfoniera prostopadłościenna, czteroszufladowa, wsparta na czterech zbieżnych nóżkach o przekroju kwadratu. Nad nogami pod dolną szufladą i z boków znajduje się lekko wystająca poza lico ścianek listwa z niewielkim rowkiem wzdłuż górnej jej krawędzi. Trzy dolne szuflady mają fronty ozdobione pośrodku kolistymi płycinami, pomalowanymi na czarno i obwiedzionymi dookoła paskiem z brązu złoconego z perełkowaniem. W płycinach znajduje się kolisty uchwyt z dekoracją perełkową. W rogach frontów szuflad umieszczone zostały cztery niewielkie rozetki. Górna szuflada ma wysokość jednej trzeciej pozostałych. Jej front ozdobiony został pięcioma kolistymi płycinami, malowanymi na czarno i ozdobionymi w środkach rozetkami. Środkowa płycina opatrzona została analogicznym do dolnych szuflad uchwytem. Szuflady zostały rozdzielone płaskimi listwami. Boki szyfonierki są gładkie. Płytki blat wykonany został białego marmuru, i jest nieco wysunięty do przodu.

Termin szyfoniera odnosi się na ogół do mebli znacznie większych, choć podobnie jak omawiany przykład zdecydowanie wyższych niż szerszych, wyposażonych w liczne szuflady do przechowywania drobiazgów z zakresu damskiej galanterii odzieżowej, takich jak chustki, czepki, mankiety, kołnierze, rękawiczki i inne. Ten elegancki mebel z uwagi na swoją niewielką skalę pełnił funkcję szafki nocnej.

Mebel stanowi parę z szyfonierą o numerze inwentarzowym Wil.4071.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od instytucji w 1964 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.