Szafa - chinoiserie

Szafka dwudrzwiowa, czerwono lakierowana, wewnątrz jednodzielna z dwiema półkami. Osobna podstawa o czterech wykrojowych nogach, płynnie przechodzących w oskrzynienie. Pośrodku każdego boku para ustawionych do zewnątrz krótkich zwojów, połączonych z nogami płasko wyciętymi, prostymi, cienkimi wiązaniami. Krawędzie nóg, oskrzynienia, zwojów oraz fronty wiązań ozdobione wąskim dekoracyjnym paskiem w kolorze złotym.

Boki i daszek szafki ozdobiony lekko wgłębionymi płycinami wydzielonymi podobnymi paskami i wypełnionymi dekoracją malarską o motywach roślinnych, także w kolorze złotym.

Drzwiczki obwiedzione wąskim paskiemn w kolorze złota i wypełnione złoconą dekoracją roślinną o motywach kęp traw, krzewów oraz zwierząt, pokryte laką europejską w stylu chinois, w niektórych partiach półplastyczną, zostały zrobione z paneli wewnętrznych drzwiczek saskiego kabinetu Wil.2739, wykonanego w drezneńskim warsztacie Martina Schnella w latach 1727-1730. Analogicznie, do bliźniaczej szafki Wil.3040/2 użyto paneli z drugiego z pary kabinetów, Wil.2738. Mosiężne okucia drzwiczek z podwójnym zamkiem imitują formą saskie okucia kabinetów.

W 1776 roku na polecenie księżnej Izabeli Lubomirskiej stolarz warszawski G.H. Niemann wykonał dwie szafy fasonem angielskim czerwono bejcowa(ne) bez drzwi, w których miejsce wprawione zostały saskie panele. Z kolei para saskich kabinetów otrzymała pochodzące z warsztatu Niemanna nowe, skromniejsze, wewnętrzne panele, które po zamknięciu drzwiczek nie były widoczne. W ten sposób z pary bardzo cennych mebli uzyskano drugą parę, co było wcale nierzadkim, ekonomicznym sposobem na powiększenie ilości bardzo modnego wówczas i kosztownego umeblowania w stylu chinois.

W 1821 roku historia się poniekąd powtórzyła, kiedy obie szafki wraz z przerobioną wówczas na witrynę saską sekreterą Wil.919 i wykonanym z uzyskanych z niej szuflad biurkiem Wil.2949 utworzyły estetycznie spójny, czerwono-złoty komplet, którego później użyto do wyposażenia Pokoju Średniego na I piętrze korpusu pałacu wilanowskiego. Pomieszczenie to było wówczas częścią Pokoi Chińskich urządzonych według koncepcji Stanisława Kostki Potockiego przez Aleksandrę z Lubomirskich Potocką i jej syna Aleksandra, a saskie imitacje orientalnej dekoracji lakowej doskonale wpisały się w estetykę apartamentu.