Kąpiące się

Motyw kąpiących się kobiet był podejmowany przez artystów niejednokrotnie, na przykład przez Paula Cézanneʼa, Augusta Renoireʼa, Edgara Degasa. Można go odnaleźć zarówno w sztuce chrześcijańskiej, jak i w mitologii. W Starym Testamencie motyw ten znajduje się w opowieści o Zuzannie i starcach – kobiecie podglądanej w kąpieli, niesłusznie oskarżonej o grzech; Batszebie – pięknej żonie Uriasza, która dopuściła się grzechu, zauważonej przez króla Dawida w trakcie kąpieli. W mitologii postacią przedstawianą w kąpieli jest Wenus, bogini, która wynurzyła się z morskiej piany i Diana, bogini łowów.

Rysunek Jana Wydry przedstawia nagą kobietę pochylającą się na brzegu rzeki, oglądaną z ukrycia. Postać jest schylona do samej ziemi, jej twarz jest niewidoczna, schowana w ramionach, przez co akt staje się anonimowy, a modelka nie znajduje się w centrum uwagi. Sylwetka postaci o rubensowskich kształtach może być wyrazem inspiracji Jana Wydry, członka Bractwa św. Łukasza, XVII-wiecznym malarstwem europejskim. Druga kobieta stoi wyprostowana pośrodku rzeki, odchylając głowę do tyłu. Przedstawiony pejzaż, w którym rozgrywa się scena kąpieli, jest urozmaicony dwoma drzewami i kilkoma krzewami, zza których wyłania się pagórkowaty teren.

Poza tematem znanym z malarstwa sprzed kilku wieków, forma przedstawienia jest adekwatna do czasu powstania dzieła. XX wiek, jako czas wielu przemian w sztuce, pozostawił widoczny ślad na dziele Wydry. Rysunek mimo swej syntetyczności nie traci na realizmie. Przy pomocy oszczędnych środków wyrazu, wyraźnego konturu i delikatnego modelunku światłocieniowego zachowuje czytelność ukazanej sceny.

Klara Sadkowska