Fotel

Krzesło o półokrągłym siedzisku, wsparte na czterech dosyć masywnych, lekko zbieżnych szablastych nogach o przekroju prostokątnym. Przednie nogi są wygięte w przód i zostały u góry ozdobione z przodu płaskorzeźbionym motywem liścia akantu, z boków złoconymi metalowymi plakietkami o motywach muszli i akantowych zwojów, zaś z tyłu uproszczoną wolutką wzmacniającą łączenie z oskrzynieniem. Tylne nogi – ze względu na ustawienie na łuku – wygięte są do tyłu i na zewnątrz. Odchylone nieco do tyłu oparcie jest pełne, od góry łukowato zamknięte, płaszczowo wygięte zgodnie z zarysem siedziska, i spływa łagodnie w dół formując krótkie, półowalne w zarysie, wykrojowe uszaki ozdobione od zewnątrz złoconymi metalowymi plakietkami w formie palmet. Poniżej uszaków oparcie dalej opada długim łukiem w dół i do przodu, aż do końca bocznych oskrzyni siedziska. Na tylnej stronie oparcia umieszczona została metalowa plakietka z motywem wazy kwiatowej ujętej w roślinne woluty z rozetkami. Carga jest prosta, gładka, ciagła, z przodu ozdobiona plakietką z motywem pary wolutowo zwiniętych wici roślinnych podtrzymujących koszyk z kwiatami. Siedzisko jest tapicerowane i zostało obite złotozielonym atłasem w pasy.

Krzesło stanowi element kompletu mebli salonowych, na który składają się poza nim komoda (Wil.4107), szafka (Wil.4108), dwie gondolki (Wil.4109, 4110), drugie krzesło (Wil.4113) i fotel (Wil.4112). Mebel stanowi przykład dojrzałej estetyki empirowej, charakterystycznej dla pierwszej połowy XIX wieku, czerpiącej obficie z form oraz motywów dekoracyjnych zaczerpniętych z wzorów antycznych. Styl ten przejawiał się w zamiłowaniu do mebli o prostych kształtach i masywnych proporcjach, fornirowanych drewnem, którego ciepła, intensywna barwa podkreślała kolor brązowych lub mosiężnych okuć, często złoconych.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od instytucji w 1965 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.