Ekran kominkowy

Niewielki ekran kominkowy o lekkiej konstrukcji na którą składa się trójdzielna podstawa o mocno wygiętych kabriolowych nóżkach ze stopkami w formie wolut zwiniętych do dołu, bogato zdobionych płaskorzeźbionymi owalnymi i okrągłymi kaboszonami. Na podstawie wsparty jest pojedynczy słupek. Jego trzon jest w dolnej partii spiralnie skręcony, wyżej gładki a u góry zakończony fantazyjną toczoną i rzeźbioną sterczyną także z motywem kaboszonów.

Na gładkiej części trzonu zamocowana jest ruchoma tarcza ekranowa o kształcie zbliżonym do koła, w rzeźbionej kartuszowej ramie zdobionej motywami zwojów, wolut i kaboszonów. Ekran pokryty został zgniłozielonym pluszem w jaśniejsze pionowe paski.

Taki ekran kominkowy służył do osłaniania twarzy przed blaskiem i żarem bijącym od płonącego w kominku ognia, jednocześnie dzięki delikatnej konstrukcji w niższych partiach umożliwiając ogrzewanie pozostałych partii ciała, a dzięki regulowanej wysokości mógł osłaniać służyć zarówno dla osoby stojącej jak i siedzącej.

Mebel formą i dekoracją nawiązuje do stylu późnorenesansowego, co w dziewiętnastym wieku było jednym z przejawów tzw. nurtu historycznego, odwołującego się do estetyki minionych epok. Meble w podobnym stylu za czasów Augusta i Aleksandry potockich zdobiły liczne wilanowskie wnętrza, szczególnie te o przeznaczeniu ekspozycyjnym lub bibliotecznym. Ten egzemplarz stanowił element dziewiętnastowiecznego wystroju sali bibliotecznej ulokowanej na pierwszym piętrze Galerii Południowej pałacu wilanowskiego. Jego oryginalny wygląd w wilanowskim wnętrzu oglądać można na rycinie Malinowskiego według rysunku Maszyńskiego, przedstawiającej „Wnętrze Sali Bibliotecznéj Mniejszéj”, opublikowanej w albumie Hipolita Skimborowicza i Wojciecha Gersona z 1877 roku pt. Willanów: Album: Zbiór widoków i pamiątek oraz kopje z obrazów Galeryi Willanowskiej…