Fayette de la, pani - portret

Kobieta przedstawiona na obrazie ucharakteryzowana jest na Dianę, boginię łowów, o czym świadczy przyozdobienie głowy tuż nad czołem półksiężycem. Rozpuszczone czarne włosy opadają na szyję i kark. Twarz zdobi rumieniec i łagodny uśmiech. Modelka kierująca wzrok wprost na widza rzuca pewne siebie spojrzenie. Jej ubiór stanowi biała suknia z głębokim dekoltem wykończonym koronkową falbanką. Powstały poprzez naszycie czerwonych pasków, ornamentowanych perłami i szlachetnymi kamieniami, bufiasty rękaw skrywa lewe ramię modelki. Drugie zasłania błękitny płaszcz, w który dama jest otulona. Pasmowa i symetryczna dekoracja czerwonego stanika z założoną na szyję tasiemką powtarza motyw zastosowany przy wykończeniu rękawów. U góry z lewej napis białą farbą kursywą: „Madame de La Fayette".

Obraz należy do zespołu portretów dam francuskich (z dworu Ludwika XIV), które prawdopodobnie zdobiły Gabinet Zwierciadlany Królowej oraz Gabinet Króla obok pokoi Chińskich, a niegdyś pokoje górne Marysieńki (por. H. Skimborowicz, W. Gerson, Willanów. Album widoków i pamiątek oraz Kopje z obrazów Galeryi Willanowskiej wykonane na drzewie w Drzeworytni Warszawskiej z dodaniem opisów określonych przez…, Warszawa 1877, s. 22, 26). W inwentarzu wilanowskim z 1895 r. określono je jako dzieła szkoły Pierre’a Mignarda. Rzecz wymaga dalszych badań, jednak nie jest pozbawiona znamion prawdopodobieństwa. Mignard zw. Le Romain (1612–1695) współcześnie najbardziej znany i ceniony jest właśnie jako biegły warsztatowo i wnikliwy psychologicznie autor wspaniałych portretów, które nie nosząc piętna akademizmu, swoją lekkością i świeżością antycypują podejście już rokokowe. Styl Mignarda ukształtował się na styku tradycji francuskich i włoskich; początkowo malarz pobierał nauki w Troyes i Fontainebleau, później u Jeana Bouchera i Simona Voueta. Z kolei w latach 1635–1657 przebywał we Włoszech, gdzie znalazł się pod wpływem malarzy z kręgu Nicolas Poussina. Mocno zainspirował się wówczas dziełami Annibale’a Carracciego i malarstwem weneckim, czego echa znajdujemy w niniejszym portrecie. Po powrocie do Paryża artysta został malarzem dworskim, gdzie konkurując z Charlesem Le Brunem, zajmował się m.in. malarstwem dekoracyjnym i dał się poznać jako wybitny, pożądany w kręgach arystokratycznych portrecista.