Peng-tsu - figurka

Rzeźba przedstawiająca niezidentyfikowaną postać wykonana z korzenia drzewnego. Cechą charakterystyczną tego typu przedmiotów jest ich oszczędne i dość surowe opracowanie. Miało to na celu ukazanie naturalnego piękna surowca i jego niepowtarzalność. W tym przypadku artysta wykorzystując kształt wybranego materiału precyzyjniej wyrzeźbił jedynie twarz postaci oraz lewą dłoń. Prawa dłoń się nie zachowała; przedmiot w lewej dłoni wydaje się niekompletny - znacząco utrudnia to jednoznaczne określenie tematyki przedstawienia. Podstawka, na której dawną obecność wskazuje bolczyk w rzeźbionej figurce, również się nie zachowała.

Historia rzeźbienia w korzeniu drzewnym sięga w Chinach czasów najdawniejszych. Stanowiło ono jedną z tradycyjnych form sztuki ludowej. Istnieją pewne zasady stosowane przy tworzeniu przedmiotów z korzenia. Podstawą jest uznanie wyższości i doskonałości natury, umiejętność wykorzystania cech naturalnych danego materiału do tematyki dzieła i odpowiednie jego opracowanie. Istotne jest również zachowanie kształtu kompozycji nawiązującego do trójkąta bądź też innych figur geometrycznych. Bardzo ważne pozostaje twórcze i jednocześnie pokorne podejście do materiału rzeźbiarskiego – tak, by człowiek nie przyćmił natury, a tchnął w nią swego artystycznego ducha.

Dawne zapisy inwentarzowe i archiwalna dokumentacja fotograficzna pozwalają na twierdzenie, że obiekt ten znajduje się w kolekcji wilanowskiej od 1. połowy XIX w. Był elementem wyposażenia nieistniejących już Pokojów Chińskich na piętrze korpusu pałacu, zaaranżowanych przez Stanisława Kostkę Potockiego. Obecnie w zbiorach muzealnych znajduje się dziesięć figurek z korzenia drzewnego. Kolekcjonowanie tego typu przedmiotów związane było z modą i fascynacją sztuką dalekowschodnią.