Imbryk z pokrywką

Miedziany imbryczek o owalnym kształcie z niewielką wysklepioną pokrywką zwieńczoną dwudzielną gałeczką. Przy brzuścu esowaty dziobek i duży, lekko spłaszczony uchwyt. Brzusiec naczynia zdobią dwie sceny figuralno-pejzażowe z typowymi chińskimi krajobrazami – z wysokimi górami, z drzewami, skałami, z akwenami wodnymi i z elementami architektury. Na ich tle rozgrywają się scenki rodzajowe. Powierzchnia ucha naczynia i dziobka została pokryta gęstą, mocno stylizowaną wicią roślinną. Niewielka pokrywka została ozdobiona rozetką nawiązującą do kwiatu peonii.

Kształt imbryka jest charakterystyczny dla naczyń do kawy. Również takie zapisy opisujące to naczynie widnieją w dokumentach archiwalnych.

Pośród chińskiej emalii wyróżnia się trzy główne rodzaje: komórkową (cloisonné), żłobkową (champlevé) i malowaną. Emalie malowane w przeważającej mierze powstawały w Kantonie w prowincji Guangdong z przeznaczeniem na eksport. Ten typ emalii wykształcił się najpóźniej – w okresie panowania Kangxi (1662-1722) - najprawdopodobniej dzięki poznaniu techniki francuskiej malowanej emalii z Limoges. Emalie malowane powstawały poprzez pokrycie metalowej powierzchni, najczęściej miedzianej, cienką warstwą białej, nieprzeświecającej malatury i wypalenie jej. Na tak przygotowane tło nakładano pędzlem właściwą kolorową dekorację i naczynie powtórnie wypalano.

W kolekcji wilanowskiej zachował się zbiór różnorodnych przedmiotów z emalii kantońskiej. Trafiały do pałacu najpewniej w na przestrzeni XIX w. kupowane przez kolejnych właścicieli, ale również jako dar – o czym dowiadujemy się z zachowanych dokumentów archiwalnych. Niektóre przedmioty zdobiły dawne Pokoje Chińskie zaaranżowane przez Stanisława Kostkę Potockiego, których wyposażenie było uzupełniane przez kolejnych spadkobierców.