Dwoje dzieci ciągnących wózek

Scena rodzajowa rozgrywającą się w krajobrazie o cechach bretońskich przedstawia dwoje małych dzieci w skromnych, wiejskich ubiorach, w sabotach, z wózkiem wyładowanym naczyniami stojących pośrodku równiny, pomiędzy dwoma akwenami wodnymi, przed starą kładką z desek. Przypuszczalnie dotrzeć mają z prowiantem na pole, aby pracujący tam rolnicy posilili się w trakcie żniw. W głębi stoi duży wiatrak, a na horyzoncie widać zabudowania wsi. Zapewne stamtąd dzieci idą z ważnym zadaniem. Opowiadająca o nie łatwym dzieciństwie XIX-wiecznych wiejskich dzieci scena posiada cechy krytyki społecznej typowej dla 2. połowy XIX wieku, której wybitnym literackim przykładem są dzieła Karla Dickensa.

Pierwowzorem grafiki była kompozycja Theodore Valerio (1795-1845), włoskiego malarza, rytownika i podróżnika urodzonego w południowej Francji w Herserage a zmarłego w Vichy. Debiutował w 1838 na ekspozycji Salon des Artistes Vivants, na którym wystawiał aż do śmierci. Miał zacięcie do tematów etnograficznych, w których pojawiały się pejzaże, sceny rodzajowe, typy ludzkie czy sceny wojskowe. Odbył wyprawy po Niemczech, Austrii, Węgrzech, Rumunii, Szwajcarii i Włoszech oraz po Bałkanach i Turcji. Wiele lat spędził w Bretanii, dokąd po raz pierwszy pojechał w 1843. Był także w Anglii. Jego dzieła, cenione przez Théophile'a Gautiera (1811–1872) reprodukowano w albumach litografii i akwafort. Opisywana grafika pochodzi zapewne z takiego albumu. 

Rytownik, Andrew Duncan (1795–1845), studiował w londyńskiej Royal Academy od 1814. Pracował w Londynie do 1845 jako rytownik reprodukcyjny, ilustrator, portrecista, autor scen biblijnych, rodzajowych o tematyce wojskowej, czy pejzaży według dawnych i współczesnych malarzy. Jego ilustracje pojawiły się w publikacji opisującej kolekcję antycznych figur ze zbiorów British Museum w Londynie. Posługiwał się technikami miedziorytu i stalorytu.

Ewa Gwiazdowska