Rapier

Rapier jako broń sieczno-kolna wykształcił się z miecza w XVI wieku. Broń tego typu ma prostą wąską głownię, przeznaczoną zarówno do kłucia, jak i cięć lub tylko do kłucia. Przy jelcu poniżej uchwytu głownia rapiera jest tępa co umożliwia uchwycenie jej dłońmi. Ten odcinek jest nazywany ricassem. Ważnym elementem jest również rozbudowany jelec z licznymi kabłąkami chroniącymi dłoń. Bojowe rapiery nie były zdobione, jednak ze względu na skomplikowaną formę kosza, bardzo szybko powstały bogato zdobione wersje dla najzamożniejszej warstwy społecznej, które były wyznacznikiem prestiżu i bogactwa ich właściciela. 

Rapier ze zbiorów Muzeum Narodowego w Szczecinie pochodzi z przełomu XVI i XVII wieku. Na jego głowni wybite są punce przedstawiające jabłko cesarskie oraz trzy, zwrócone w tą samą stronę, głowy brodatego króla w koronie, ustawione w układzie: jedna u góry, dwie na dole. Były to oznakowania używane przez miecznika Johannesa Wundesa Starszego, działającego w Solingen w latach 1560‒1610. Wundes wyrabiał wysokiej klasy broń białą, znajdującą się obecnie w wielu kolekcjach muzealnych, jak chociażby Heeresgeschichtliches Museum w Wiedniu czy Muzeum Narodowym w Krakowie. Rodzina Wundesów działała w tej branży aż do XVIII wieku, kiedy to sprzedała swój znak brodatego króla rodzinie Weyersbergów. Na zbroczu widnieje ponadto wizerunek biegnącego wilka, świadczący o jakości wytworów. Pierwotnie używali go miecznicy z Pasawy, stąd często określany jest „wilkiem passawskim”. Później przejęty został przez rzemieślników z ośrodka Solingen.

Justyna Bądkowska