Kość z napisem runicznym

Pierwsze znaki runiczne pojawiają się wśród ludów germańskich około połowy II wieku naszej ery. Początkowo przybierają formę 24 znaków alfabetu określanego jako Fuþark starszy. W późniejszym okresie (IX wiek) liczba znaków zostaje ograniczona do 16 liter (Fuþark młodszy). Bardzo często runy uważane są za znaki związane z tajemniczymi obrzędami okultystycznymi i magią. Przypisywano im nawet właściwości lecznicze. Kość z napisami runicznymi odkryta na grodzisku w Kamieniu pochodzi z 1. połowy XI wieku i mam ścisły związek z obecnością Skandynawów przebywających wśród słowiańskich mieszkańców tego ośrodka. Liczne analogie do kamieńskiej kości z napisami runicznymi z początku XI wieku pochodzą z duńskiego Hedeby oraz z norweskiego Bergen. Drewnianą deseczkę z wyrytymi runami, datowaną na koniec X wieku, odkryto także w pobliskim Wolinie. Kość z runami z Kamienia Pomorskiego to fragment żebra zwierzęcia nieokreślonego gatunku, ze śladami obustronnego łamania. Jej powierzchnia jest wygładzona. Po obu stronach znajdują się płytko wycięte nożem znaki runiczne układające się w napis FUTH (początek futharku młodszego) na jednej stronie i KUR (najpewniej imię męskie) na drugiej.

Grzegorz Durdyń