Pelike w stylu Gnathia

Naczynia o tym kształcie określa się terminem „pelike”. Jest to odmiana amfory, o szerokim dnie, niskim brzuścu i szyjce, która zaczyna się mniej więcej w połowie wysokości naczynia. Po bokach umieszczone są dwa wysokie uchwyty (zwane imadłami). Taki kształt naczyń pojawił się w końcu VI w. p.n.e. Wilanowska pelike została ozdobiona wyjątkowo bogato – jej brzusiec pokrywa kanelowanie, czyli pionowe, dosyć płytkie rowki urozmaicające formę naczynia. Zdobi ją także dekoracja malarska w kolorach beżowym i żółtym. Jej głównym elementem jest głowa kobiety z włosami spiętymi w kok ukazana w lewym profilu obramowana wijącymi się gałązkami roślinnymi.

Pelike wykonano w technice często spotykanej w ceramice Starożytnej Grecji. Po lekkim podeschnięciu naczynia uformowanego na kole garncarskim, doklejeniu uchwytów i dodaniu kanelur jego powierzchnię pokryto firnisem, czyli delikatną, specjalnie przygotowaną i oczyszczoną glinką bogatą w żelazo. Czarny kolor pojawiał się na naczyniu dopiero po wypale w piecu. Najpierw wypalano je w atmosferze z dostępem tlenu, a po osiągnięciu odpowiedniej temperatury odcinano jego dopływ (zamykając otwory pieca i być może dokładając mokrego drewna), dzięki czemu zawarte w wierzchniej glince tlenki żelaza ulegały redukcji i zmieniały kolor z czerwonego na czarny. Glinka ta także lekko się nadtapiała – nadając naczyniom charakterystyczny, satynowy połysk.