Scena u wróżki

Na pierwszym planie kobieta w dekoltowanej czerwonej sukni i z kolczykami w uszach wsłuchuje się w przepowiednie starej kobiety w białej chustce. Wydaje się, że chiromantka dotyka istotnych dla kobiety spraw, gdyż zawładnęła zupełnie jej uwagą. Pozy dwóch wtopionych w tło postaci wyrażają niedowierzanie, jednak klientka wróżki – niepomna na przypuszczalnie wyrażane przestrogi zebranych – trzymająca w lewej dłoni pieniądz słucha wytrwale. Nastrój obrazu jest kameralny. Rozmowa kobiet również wydaje się intymna. Światło wydobywa z mroku przypadkowe elementy – niuanse.

Popularne także i dziś zasięganie porad u wróżek, w których łączność ze światem nadprzyrodzonym chętnie wierzono, czasem wstydliwie ukrywane, było (i jest zapewne) zwyczajem powszechnym. W zależności od czasów piętnowane jako niezgodne z nauczaniem Kościoła bądź gloryfikowane, jako oznaka zapobiegliwości, bywało powszechną praktyką także głów koronowanych w przełomowych momentach dla kraju. Tutaj rzecz dotyczy spraw bardziej błahych, zapewne prognoz miłosnych.

Sceny o podobnej tematyce cieszyły się powodzeniem w malarstwie, oparte są na podobnym schemacie kompozycyjnym, gdzie wróżkę i osobę bezpośrednio zainteresowaną otacza tłum komentujących gapiów. Analogie odnajdujemy np. u Simona Voueta, Bartolomea Manfredi, Nicloasa Regniera. Być może zawęża to nieco krąg trwających poszukiwań atrybucyjnych.

Obraz prawdopodobnie z kolekcji roskiej.

Hasłą słownika: wrózka, przepowiednia, chiromancja, kolekcja roska?