Forma piernikarska

Wytwórca pierników, czyli piernikarz jest zawodem znanym od średniowiecza. W Kwidzynie ostatni przedstawiciel tej specjalizacji jest wzmiankowany jeszcze po I wojnie światowej, a więc tradycja piernikarska jest bardzo długa. Choć dziś pierniki kojarzą nam się niemal wyłącznie z Toruniem, to warto pamiętać, że jeszcze przed II wojną światową działały mniejsze ośrodki produkujące pierniki na potrzeby rynku lokalnego. Takim miejscem był właśnie Kwidzyn. Tu przez ok. 40 lat działała Piernikarnia Klaffta.

Zamek w Kwidzynie posiada w swoich zbiorach wiele zabytków pochodzących z Muzeum Regionalnego Prus Zachodnich w Kwidzynie (Heimatmuseum Westpreussen in Marienwerder). Placówka ta funkcjonowała w mieście w latach 1925-1945. Kierował nią Waldemar Heym, którego zamiłowania archeologiczno-etnograficzne w znacznym stopniu wpłynęły na charakter gromadzonych zbiorów. Forma została przekazana w darze przez piekarza Emila Thiela z Kwidzyna, w grudniu 1924 roku. Dawny numer inwentarzowy to W. Pr. 155.

To dwustronna forma piernikarska, zdobiona z jednej strony przedstawieniem koguta i herbem Torunia, a z drugiej strony żołnierza, najprawdopodobniej huzara. Kogut od stuleci symbolizuje czujność, waleczność, jurność i płodność, ale także nieskromność czy lubieżność. Żołnierz został przedstawiony w surducie, spodniach z lampasami oraz wysokiej czapie o kształcie mirlitonu, charakterystycznej dla huzara. Z kolei herb Torunia to jedna z najbardziej popularnych form piernikarskich. Brama z aniołem umieszczonym tuż nad nią stała się dzięki piernikarstwu chyba jednym z najbardziej rozpoznawanych herbów miast. Ponieważ toruńskie pierniki były znane ze swojej wysokiej jakości, to nie powinno dziwić, że formę powielano w innych miejskich ośrodkach. Co ciekawe, jest to największa forma piernikarska w kwidzyńskich zbiorach.

Joanna Jezierska