Wprowadzenie Bogurodzicy do Świątyni

Święto wprowadzenia Bogurodzicy do Świątyni jest jednym z najważniejszych we wschodnim chrześcijaństwie. Jego początki sięgają czasów budowy jerozolimskiego kościoła Matki Bożej Nowej w 543 r. Obrazująca go ikona jest zawsze umieszczana w świątecznym rzędzie przegrody ołtarzowej razem z ikonami dwunastu największych świąt roku liturgicznego. Wiadomości o życiu Bogurodzicy są zaczerpnięte z pism apokryficznych, które nie weszły do kanonu ksiąg natchnionych. Są to: pochodząca z II w. Protoewangelia Jakuba i łacińska Ewangelia Pseudomateusza z VI lub IX w. Opisują one narodziny, dzieciństwo Marii oraz narodzenie Jezusa do czasu ucieczki Świętej Rodziny do Egiptu. Życiorys Bogurodzicy zawierają bizantyjskie pisma z X w., między innymi rękopis Menologium Bazylego II i konstantynopolitańskie księgi liturgiczne. Według nich św. Anna otrzymawszy zapowiedź macierzyństwa złożyła obietnicę ofiarowania dziecka na służbę Bogu do Świątyni Jerozolimskiej. Jej rodzice dotrzymali przyrzeczenia gdy Maria skończyła trzy lata. Dziewczynka, odprowadzana przez orszak dziewic, została oddana pod opiekę kapłana Zachariasza, ojca Jana Chrzciciela. Wszystkie te postacie i wątki pojawiają się w ikonach Wprowadzenia Bogurodzicy do Świątyni. Trzyletnia Maria odziana jest w strój przysługujący dorosłym zamężnym kobietom. Jej sylwetkę okrywa od głowy do stóp tradycyjny maforion.

Teresa Bagińska-Żurawska https://orcid.org/0000-0002-9243-3967