Kószka (ul kopulasty)

Miód jest produktem spożywczym cenionym za właściwości smakowe i lecznicze. Ludzie starali się go pozyskiwać od najdawniejszych czasów. Początkowo podbierali miód produkowany przez dzikie pszczoły, z czasem nauczyli się zakładać barcie a następnie konstruować ule.

Na przełomie XVII i XVIII w. ze słomy, zazwyczaj żytniej, zaczęto wyplatać kószki. Najczęściej kształtem przypominały one dzwon lub kopułę z otworem stanowiącym wlot dla pszczół. Kószki nie posiadały dna – stawiano je na płaskim podłożu, które stanowiło dla ula naturalne zamkniecie. Wytworzenie kószki wymagało pewnych umiejętności – musiały być wplecione starannie, aby były odporne na działanie różnych warunków atmosferycznych. We współczesnym, nastawionym na dużą produkcję miodu, pszczelarstwie kószki nie znajdują zastosowania. Sprawdzają się jednak w hodowlach ekologicznych i pasiekach amatorskich.

W zbiorach etnograficznych Muzeum Narodowego w Szczecinie znajduje się kilkanaście kószek. Prezentowany egzemplarz z początku XX w. jest dość duży i ma kształt walca. W jego wnętrzu zachowały się szczebelki, które stanowiły oparcie dla plastrów miodu.

Agnieszka Słowińska