Cokół

Niski postument o okrągłym przekroju, wsparty na sześciu nóżkach rzeźbionych w formie głów delfinów o krótkich pyskach i wydatnych czołach. Powyżej znajdują się cztery kondygnacje pełnoplastycznego rzeźbiarskiego ornamentu o formach liści akantu oraz niedużych zwojów pokrywające nieco przewężony cokół. Na osi nóżek dwie górne kondygnacje zostały połączone wywiniętymi na zewnątrz zwojami o podwójnej wysokości, pokrytymi od spodu ornamentem łuskowym a od wierzchu poprzecznym żłobkowaniem. Wywinięty brzeg u góry skrywa nieco zagłębiony okrągły blat. Całość ostawiona została na płaskiej podstawie w kształcie sześciokąta o wklęsłych bokach i prosto ściętych narożnikach.

Stanowi parę z cokołem o numerze inwentarzowym Wil.3250/2 i służył prawdopodobnie do ekspozycji dużej orientalnej wazy lub wazonu, podobnie jak cokoły o numerach inwentarzowych Wil.3251/1-2, Wil.3252/1-2, Wil.3253/1-2, Wil.3254, Wil.3255/1-2 i Wil.3256/1-2. Ich bogata forma rzeźbiarska oraz złocona powierzchnia w połączeniu z orientalną ceramiką może przywodzić na myśl europejski zwyczaj oprawiania importowanej z Dalekiego Wschodu porcelany w bogato zdobione okucia z brązu złoconego. W XVIII wieku była to dosyć popularna praktyka, mająca nadać dodatkowego splendoru cennym, choć często dosyć minimalistycznym w formie lub dekoracji wyrobom, nie zawsze zaspokajającym europejski apetyt na przepych. Ten zespół postumentów, o motywach neomanierystycznych i neobarokowych był z pewnością doskonałym uzupełnieniem bujnego dziewiętnastowiecznego wystroju Wilanowskich wnętrz.