Mieszkaliśmy w jednej, ciemnej izbie…

Przedstawienie rodziny Rotfarbów. Pośrodku widoczny ojciec szyjący na maszynie (odgłosy oddane komiksową onomatopeją –„TUK”). Po prawej widoczny piec kaflowy.
To plansza tytułowa noweli, stąd na karcie pozostało puste miejsce na tytuł (u góry), a po prawej u dołu – na tekst początkowy narracji.
Wzdłuż dolnej krawędzi karty z pełnostronicowym kadrem (tego typu plansza nazywana jest z angielskiego splashem) – widoczny pasek bieli dodatkowego marginesu.
Olga Wróbel sięgnęła, zwłaszcza w dolnej części sceny, po specyficzny sposób wzbogacenia kolorystyki planszy – „plamkowała” wybrane powierzchnie. Na margines wpadło kilka małych kropek – plamek farby.
„Ludzkość jest wielka – ale w kosmosie drobiną zaginioną. Narody są wielkie – ale w ludzkości zaginione. Jednostki są w miliardach – ale w narodzie zaginione. Któż to zważa na poszczególnego człowieka” – w taki filozoficzny sposób rozpoczął pisanie autobiografii osiemnastoletni Abraham Rotfarb. Na kolejnych stronach tekstu Rotfarb rozważał swoje relacje z liczną, zapracowaną rodziną. Skończył stwierdzeniem: „Kiedy głodny nasycam głód, kiedy zziębnięty ogrzeję się w domu i kiedy dziurawe buty odda mi ciocia do szewca, wtedy wiem, co to jest dla mnie rodzina. Żałuję ją, gardzę, a jednak… kocham”.

Ewa Małkowska-Bieniek, Przemysław Kaniecki