Zboże

Podstawą gospodarki Słowian była uprawa roli, która nadawała rytm ich codziennemu życiu. Dlatego też przy wyborze miejsc pod osiedlenie, preferowano tereny o żyznych glebach i dostępie do wody. Często dostosowywano okoliczne obszary pod uprawy, karczując lub wypalając lasy i puszcze.

Najpopularniejszym zbożem uprawianym na terenie Pomorza Zachodniego była pszenica w różnych odmianach, ale wysiewano również żyto, proso, owies i jęczmień. Prawdopodobnie stosowano siew naprzemienny, zmieniając co roku rodzaj uprawianego zboża, a niektóre pola czasowo pozostawiano ugorowane.

Plony ścinano za pomocą sierpów żelaznych, a po wymłóceniu przechowywano je w jamach zasobowych wymoszczonych najpewniej słomą lub w wielkich naczyniach glinianych, nazywanych zasobowymi. Następnie ziarna na kasze i mąkę rozcierano na żarnach kamiennych, aż do uzyskania odpowiedniej granulacji. Z uzyskanej w ten sposób mąki wypiekano proste placki, a w późniejszych czasach także chleb, czy dodawano do gotowanych polewek. Część zbiorów przeznaczano na paszę dla zwierząt hodowlanych. 

Oprócz zbóż Słowianie uprawiali również rośliny strączkowe jak groch i bób, czy wykorzystywane nie tylko do celów spożywczych, ale dające też włókno i olej – len oraz konopie. Sadzono również drzewa owocowe. Roślinną dietę mieszkańców Pomorza Zachodniego uzupełniały dziko rosnące dary natury w postaci malin, jeżyn, szczawiu, grzybów czy orzechów laskowych, cenne szczególnie w okresach nieurodzajów.

Ewa Górkiewicz-Bucka