Chrystus Zmartwychwstały

Rzeźba Chrystusa Zmartwychwstałego wolnostojąca, ustawiona na płaskim, czarnym cokole o ściętych narożach (wtórnym). Jezus ukazany w całej postaci, frontalnie, stojący na obłoku, w delikatnym kontrapoście. Lewa noga jest wysunięta do przodu, prawa cofnięta i dotyka podłoża jedynie palcami, stabilizując sylwetkę. Chrystus unosi prawą rękę w geście błogosławieństwa — dwa wyprostowane palce symbolizują Ojca i Syna oraz Niebo i Ziemię, zaś trzy złożone Trójcę Świętą. Lewa ręka jest zgięta w łokciu, przez przedramię przewieszona jest prawa poła płaszcza. W dłoni pierwotnie Jezus trzymał chorągiew o długim drzewcu. Ciało Zbawiciela okryte jest powłóczystą szatą w kolorze cynobrowo-złocistym z błękitnym podbiciem. Na stopach, dłoniach i korpusie widoczne są ślady przebytej Męki — otwory po gwoździach na śródstopiu i śródręczu oraz głębokie nacięcie prawego boku pod żebrami. Jednocześnie brak innych oznak cierpienia, budowa anatomiczna postaci została oddana poprawnie i z podkreśleniem muskulatury. Ma to znaczenie triumfalne, wskazuje na zwycięstwo życia nad śmiercią. Twarz Jezusa jest owalna i szczupła, okolona ciemnym zarostem. Mimika pozostaje łagodna. Włosy układają się w falujące pasma, spływając na ramiona i plecy.

Najprawdopodobniej był to wizerunek, który wieńczył tabernakulum lub ołtarz, mógł również być wykorzystywany w obrzędach Triduum Paschalnego, na przykład poprzez ustawianie na ołtarzu. Brak żelaznego pierścienia (bądź otworu po nim) na czubku głowy Jezusa każe wątpić, by rzeźba mogła być przedmiotem późnośredniowiecznej praktyki liturgicznej polegającej na podnoszeniu (wciąganiu) figury Zmartwychwstałego Chrystusa pod sklepienia kościoła podczas obchodów święta Wniebowstąpienia Pańskiego.

Na odwrociu rzeźby widoczny jest otwór z wklejonym drukowanym kawałkiem papieru — świadectwo dawnych zabiegów restauratorskich.

dr Monika Czapska