Legitymacja do medalu Uczestnikowi wojny narodowo-rewolucyjnej w Hiszpanii 1936-1939

Jednym z przełomowych momentów w historii Europy była wojna domowa w Hiszpanii, trwająca od 17 lipca 1936 roku do 1 kwietnia 1939. Konflikt ten stanowił pole ideologicznych, społecznych i politycznych napięć między rządzącą prawicą a ugrupowaniami lewicowymi. Tym ostatnim pomocy udzielał Związek Radziecki, wysyłając do Hiszpanii broń i ludzi, wśród których znajdował się Paweł Batow (1897-1985), uczestnik I wojny światowej oraz wojny domowej w Rosji w latach 1919-1920. Pod pseudonimem Pablo Fritz, walczył z frankistowskimi rebeliantami po stronie republikanów od grudnia 1936 do sierpnia 1937 roku, pełniąc funkcję doradcy wojskowego w XII Brygadzie Międzynarodowej pod dowództwem Máté Zalki (1896–1937), a następnie dowódcy Frontu Teruel. Doświadczenie, które Batow zdobył podczas udziału w wojnie domowej w Hiszpanii, wykorzystywał w późniejszych etapach kariery wojskowej, szczególnie podczas II wojny światowej, dowodząc różnymi jednostkami wojskowymi, kluczowymi w decydujących operacjach, takich jak bitwa o Stalingrad (1942–1943) czy pod Kurskiem (1943). W kwietniu 1945 roku dowodzona przez niego 65. Armia, wchodząca w skład 2. Frontu Białoruskiego, zdobyła Szczecin i walczyła także w operacji berlińskiej.

Za swoje zasługi w czasie wojny domowej w Hiszpanii został wyróżniony medalem Uczestnika Wojny Narodowo-Rewolucyjnej w Hiszpanii 1936-1939, nadawanym przez Radziecki Komitet Weteranów Wojny. W 1976 roku, generał Batow przekazał w darze kolekcję swoich pamiątek, wraz z tym wyjątkowym medalem (MNS/H/75/1) Muzeum Narodowemu w Szczecinie. W towarzyszącej odznaczeniu legitymacji, znaku autentyczności i pamięci, umieścił dedykację stanowiącą wyraz uznania wobec instytucji kultury i historii.

Anna Lew-Machniak