Jan Chrzciciel

Młody mężczyzna pozuje do obrazu jako św. Jan Chrzciciel, na co wskazują atrybuty proroka: krzyż i fragment futra. Uchwycony został w chwili, w której prorok zwraca się bezpośrednio do nas. Otwiera usta i wznosi w górę prawą rękę, zupełnie jakby nauczał. Strój stanowi widoczna na torsie biała szata przykryta płaszczem w kolorze liliowym. Uwagę zwracają bujne, kędzierzawe włosy okalające twarz. Autor połączył w tym niewielkim dziele malarskim: szlachetność rysunku Rafaela, wierność obserwacji anatomicznej Michała Anioła, wytworność plamy Corregia, tonowanie barw Tycjana i pomysłowość w stylu Giulia Romano i Mantegni. Na dobre wrażenie jakie obraz sprawia w odbiorze ma wpływ zastosowanie ukośnego światła bocznego, które przydaje sylwetce młodziana życia.

Domniemany autor pierwowzoru, Annibale Carracci, mistrz całych pokoleń malarzy, działał w Bolonii, a później w Rzymie. Wraz ze swoim bratem i kuzynem, Annibale wyznaczał wiodące trendy w malarstwie swego czasu, czerpiąc inspiracje zarówno z północy, jak i południa. Charakterystyczne dlań było dążenie do powrotu do klasycznej monumentalności, jednak zdynamizowanej, ożywionej. W 1582 r. Annibale, jego brat Agostino i kuzyn Ludovico Carracci otworzyli pracownię nazywaną Akademią Incamminati, której eklektyzm miał stać się cechą definiującą artystów barokowej szkoły emiliańskiej czy bolońskiej.

Nie jest pewne, czy obraz należał do Stanisława Kostki Potockiego, ponieważ wymienia on kilka przedstawień świętego, nie podając bliższych dookreśleń ułatwiających identyfikację; niewykluczone, że odziedziczony został po rodzicach.