Ekran kominkowy

Ekran kominkowy w kształcie zbliżonym do kwadratu, o dekoracji architektonicznej, wsparty na dwóch parach esowato wygiętych nóżek. Dolny ramiak stanowi wysoki cokół, nad nóżkami wyłamany. Na wyłamaniach cokołu wsparte zostały dwa kanelowane pilastry, wspierające gładkie belkowanie z wydatnym gzymsem, stanowiącym górny ramiak konstrukcji. Na nim spoczywa podwójne zwieńczenie, z tyłu schodkowe, o trzech poziomach ujęte po bokach na osi pilastrów dwiema grzybkowatymi sterczynami, a przed nim trójkątny tympanon bez obramienia. Na osi cokołu, na jego wyłamaniach oraz w tympanonie umieszczone zostały płaskorzeźbione owalne medaliony ozdobione motywem krzyża uformowanego z poroży, przy czym medaliony umieszczone na osi mebla zorientowane są poziomo, a znajdujące się u podstawy pilastrów – pionowo. Wnętrze wypełnia gładka rama obwiedziona wzdłuż wewnętrznej krawędzi wąskim pasem astragalu. Cały mebel jest fornirowany jednostronnie, tylko od strony przedniej. W ramie znajduje się obraz haftowany haftem krzyżykowym, przedstawiający scenę rodzajową na rynku miasteczka z postaciami młodej kobiety, rozmawiającej z nią staruszki oraz mężczyzny czerpiącego wodę ze studni.

Ekran kominkowy służył do osłaniania twarzy przed blaskiem i żarem bijącym od płonącego w kominku ognia, jednocześnie dzięki wyższym nogom umożliwiając ogrzewanie stóp. Tego typu sprzęty znane od średniowiecza były bardzo popularne w XVIII i XIX wieku, kiedy często wzbogacane były o dodatkowe elementy i funkcje. Znane są ekrany–sekretarzyki, ekrany–lustra, ekrany z pulpitami do czytania czy ekrany–stoliki. Ten stanowi tylko dekoracyjną oprawę dla haftowanego obrazu, ale z pewnością nadawał pomieszczeniu w którym stał wrażenia ciepła i przytulności.