Ołtarz Zygmunta Starego w kaplicy Zygmuntowskiej.

Widok wnętrza Kaplicy Zygmuntowskiej pochodzi z wydawnictwa zatytułowanego Monumenta Regum Poliniae Cracoviensia (Pomniki grobowe królów polskich w Krakowie), ukazującego się w pierwszym wydaniu w latach 1822-1827. Był to rytowany zbiór rysunków autorstwa Michała Stachowicza (1768-1825). Pomysł na przygotowanie wydawnictwa dokumentujące pomniki nagrobne polskich królów oraz książąt zrodził się w szeregach Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, na którego czele, w latach 1815-1820 stał Stanisław Kostka Potocki (1755-1821), właściciel dóbr wilanowskich. W celu wyrytowania rysunków Stachowicza sprowadzony został do Polski niemiecki artysta, Fryderyk Krzysztof Dietrich (1779-1848), specjalizujący się w trudnej technice akwatinty. Jest to technika druku wklęsłego, w której rysunek (odsłonięte spod werniksu partie płyty) jest trawiony kwasem. Od akwaforty różni się tym, że nie operuje kreską otrzymaną poprzez rycie płyty, ale płaszczyznami, dzięki czemu umożliwia uzyskanie efektów zbliżonych do technik malarskich  akwarela, czy tusz.  

Omawiana odbitka ukazuje wnętrze Kaplicy Zygmuntowskiej przy katedrze na Wawelu, pierwszego dzieła architektonicznego na ziemiach Rzeczpospolitej, wzniesionego w stylu renesansu włoskiego. Kompozycja ryciny wg rysunku Stachowicza ukazuje widok ściany wschodniej, ze srebrny ołtarzem w widoku na wprost i wejście do kaplicy po lewej stronie. Po prawej dostrzec możemy nagrobek Anny Jagiellonki z charakterystyczną, leżącą na ukośnie ułożonej płycie, rzeźbioną w marmurze sylwetką królowej. Pod sceną znalazł się tytuł w języku łacińskim: Sacellum Sigismund: Jagellonidum, oraz informacje o twórcach (M. St. del. i F. Diet. Sc.), zaś w górnych narożach dwa medaliony: z motywem orła polskiego oraz z powtórzeniem tekstu fundacyjnego kaplicy. Tematyka prezentowanej ryciny, jak i całego zbioru, odpowiada ówczesnemu zainteresowaniu rodzimą historią oraz jej materialnymi świadectwami.